Beste Knal!begkampers!
Via deze weg willen we jullie nog eens zotzalig bedanken voor de machtige tijd in Visperterminen! Hieronder vind je de foto's terug van het voorbije Knal!bergkamp. Koester elk moment!
Het gaat jullie ontzettend goed!
VIVA LA VIDA!
Pauline & Thomas
Deel 1
Deel 2
Deel 3
Deel 4
Deel 5
Deel 6
Deel 7
Deel 8
Deel 9
Deel 10
Deel 11
Deel 12
Deel 13
Deel 14
Deel 15
Deel 16
Deel 17
Deel 18
Deel 19
Deel 20
Deel 21
Deel 22
Deel 23
Deel 24
Deel 25
Deel 26
donderdag 1 november 2018
vrijdag 21 september 2018
Fotoavond
Op zondag 30 september sluiten we Knal!bergkamp definitief af met de fotoavond. We toneneen leuke selectie van de genomen foto's tijdens het 10de Knal!bergkamp. Na de fotoavond zullen jullie alle foto's gratis kunnen donwloaden via deze blogspot. We beginnen stipt om 19u30 in de schouwburg van Scharpoord. Na de voorstelling kunnen we gerust nog wat napraten in Café Cultuur!
vrijdag 27 juli 2018
Aankomst Knokke
Door het drukke verkeer zullen we slechts rond 8u30/9u aankomen in Knokke, alles verloopt veilig.
VIVA LA VIDA
VIVA LA VIDA
donderdag 26 juli 2018
Dag 10: Woensdag 25 juli - Wat een heerlijk afscheid van een fantastische periode!
Het is zo ver. Voor de allerlaatste keer neem ik plaats achter mijn
laptop om ons dagboekfragment te schrijven. Ik heb het altijd met heel veel
plezier gedaan en slechts af en toe een heel klein beetje overdreven met de
loop der dingen. De reacties hebben altijd deugd gedaan. Jullie waren een
fantastisch publiek om voor te schrijven. Bedankt om het te lezen.
Momenteel is het in onze eetzaal 53°. Een zweetgeur walmt door de
zaal. We staan te springen en te zingen en te dansen op de beats die dj’s Arno
en Giles voor ons door de boxen jagen. Net iets te luid, zodat Visperterminen
weet dat het onze laatste avond is… Visperterminen… Dit dorpje waar we voor
januari nog nooit of te nimmer van gehoord hadden, heeft nu een ontzettend
mooie en warme plaats in ons hart veroverd.
Maar we dwalen af. Laten we beginnen met het begin. Onze laatste
volledige dag op Zwitserse bodem. We vinden het een rare gedachte om te denken
aan terug naar huis te keren, zeker na zo’n zotzalige periode hier…
Viva la vida weergalmde door ons heem. Wat een song. Voor eeuwig en
altijd verbonden aan dit Knal!bergkamp. Wist je trouwens dat vijf jaar geleden
tijdens het vijfde Knal!bergkamp, geheel toevallig ook in Visperterminen, het
kampliedje toen ook Viva la vida was? Om maar te zeggen hoe waardevol dit
liedje voor de Knal!familie is.
We namen plaats aan tafel voor het uitgebreide ontbijt. Het was nog
relatief vroeg hier diep in het hart van Wallis. We moesten een tocht inhalen
die uitgesteld was, weet je nog? Ontbijten hier blijft overheerlijk. Wat zal
het raar zijn om overmorgen in bijna volstrekte stilte ons ontbijt naar binnen
te werken. Zonder vrienden, zonder uitzicht, zonder Viva la vida, zonder
Visperterminen…
Ons tochtklaar maken is ondertussen een eitje geworden. We doen het
zonder enige aarzeling. Iedereen is tochtklaar nog voor het kampliedje speelt.
Ons lunchpakket zit knabbelklaar in onze brooddoos, ons water drinkklaar in
onze waterfles, onze kuiten wandelklaar in onze bergschoenen, onze zonnecrème
smoetklaar in onze rugzak, onze zonnebril en hoofddeksel beschermklaar op ons
voorhoofd, onze chacha sneukelklaar in ons voorzakje, onze glimlach
schitterklaar op ons gezicht. We zijn er helemaal klaar voor. Klaar om geschiedenis
te schrijven. Want er kunnen maar 66 gasten en 10 begeleiders zeggen dat ze er
bij waren op die allerlaatste Knal!bergkamptocht ooit. De 39ste uit
de geschiedenis, want we hebben er ooit een jaartje slechts 3 kunnen doen.
De tocht begint heel aangenaam. We nemen de kabelbaan richting Giw.
Giw… Daar zijn we ooit naar toe gewandeld. Amai, wat lijkt dat al lang geleden.
Het is een heerlijk wandelweertje. De zon strooit andermaal al haar mooiste
zonnestralen over ons dal waardoor we een schitterend schouwspel krijgen van
blinkende sneeuw en gletsjers die zich proberen te onderscheiden in een grijze
rotsmassa. Ondanks dat de zon het beste van haarzelf geeft, is het niet
overwarm. Geen 33° zoals bij jullie maar een fris briesje die ons voldoende
afkoelt en voor een ideaal wandelweertje zorgt. Alsof de goden ons willen
belonen voor al onze inspanningen.
Eén van de regels van ons Knal!bergkamp is dat we met z’n allen naar
de top gaan en terug. We laten niemand achter. We zijn dan ook ontzettend fier
op het doorzettingsvermogen van iedereen, maar in het bijzonder van Fien. Ze
heeft het niet altijd even gemakkelijk gehad, maar heeft nooit opgegeven. Heel
erg mooi ook om te zien hoe ze door de andere kampers gemotiveerd werd om alle
vier de tochten uit te lopen.
Het eerste deel van de tocht is voor ons geen onbekend terrein. We
vatten dezelfde berghelling aan als toen we naar Gibedumsee gingen. De afslag
naar het meertje laten we letterlijk links liggen en we volgen de beklimming
richting de schapenstal. Daar stopt het pad met stijgen en neemt het een
aangenaam wandelniveau aan. Lichtjes stijgen, lichtjes dalen met hier en daar
uitgespreid een rotsblok om het ons toch enigszins moeilijk te maken. We maken
er ons niet druk in. We vertellen en blijven vertellen. We zijn één groep
geworden. Geen jongens en meisjes. Geen eerstejaars en tweedejaars. Geen 1a en
2c en 1g en 2e, maar een groep die voor elkaar door het vuur zou
gaan. Hier op deze twaalfdaagse reis hebben we vrienden voor het leven gemaakt.
Soms zelfs mensen leren kennen waarmee we al 2 jaar of meer in klas zitten en
waarvan we dachten dat ze eerder saai of seuterig waren, maar eigenlijk
gigantisch meevallen.
Het uitzicht is weer van fenomenaal niveau. We wandelen van het ene
postkaartje in het andere schilderij. Een aaneenschakeling van reuzen van
bergen die zich tot diep in de helderblauwe lucht uitstrekken. Hier en daar
beschilderd met een toefje sneeuw op een gekriskras aan groentinten. Bloemen
van allerlei slag en kleur geven het imposante geheel een extra toets. De
wolken sluieren zich als confettistrookjes rond je wijnglas op een of ander
trouwfeest. Rotsformaties werden onderbroken door helderbergwater die
kletterend die leegte van de natuur indook om opgevangen te worden in kleine
beekjes die het kolkende water naar andere oorden vervoerde. Mocht je er een
kadertje rondslaan, dan kon je het zo hangen in één of ander drukbezocht museum
in Brussel of Amsterdam waar het als pronkstuk van de collectie kon dienen.
Na een uurtje of twee stappen begonnen onze magen te knorren. De
kampleiding besloot om onze tocht even te onderbreken en onze lunch aan te vatten.
Wat smaakt dit toch met zo’n ongelofelijk uitzicht. We genieten. Van onze
lunch, van de vriendschap, van het uitzicht, van het samenzijn.
Na de lunch is het nog een half uurtje serieus klimmen. En dan komt
hij eindelijk in zicht: de Blausee. Een meertje waar in het midden 2
donkerblauwe ronden te zien zijn. Dit komt omdat de watertoevoer vanuit het
midden gebeurt. Denken we. Het is er verrassend koud. We staan ook op 2550
meter en de wolken proberen de zon te verstoppen. Dit lukt hen ook
gedeeltelijk, maar slechts voor een korte periode. We gooien spontaan steentjes
in het water. Eerst nog van de kleine onschuldige waarmee David Goliath tegen
dek gooide. Onze uitdaging bestond erin om steeds grotere stenen in het water
te gooien. Toen we een rotsblok met 10 moesten dragen om hem in het water te
laten plonzen kregen we het deksel op onze neus. Een grote plons dat wel, maar
niet ver genoeg waardoor het massaal opspattende water onze broek in verkoeling
zette. Loontje komt om zijn boontje… (en daarmee bedoelen we niet Michele)…
De terugweg gebeurt langs hetzelfde pad. Soms gaat dat zo in de
bergen. Is er maar één pad heen en dezelfde terug. We malen er niet om. We
halen spontaan herinneringen op aan het tiende Knal!bergkamp. Aan de lange
busreis, aan de overheerlijke kroketjes, aan het huwelijksaanzoek, aan de zware
eerste tocht, aan de vele rekkertjes die we naar ons hoofd kregen tijdens het
rekkertjesspel, aan de vele toffe babbels, aan de mooie uitzichten, aan de
traktatie van de snoepjestaart… Heel wat mooie herinneringen die voor eeuwig en
altijd in ons hartje zitten.
Omstreeks 17 uur is het zo ver. Dan zit de allerlaatste
Knal!bergkamptocht er op. Maar het was een hele mooie. Wel een van de mooiste
uit die tienjarige geschiedenis. We hebben genoten. Als kers op de taart staan
onze kokjes met frigogekoelde appelsientjes aan de kabelbaan. We laten het niet
aan ons hart komen en smikkelen en smullen van deze lekkernij.
We springen voor de laatste keer in de douches en laten ons zweet
afspoelen. Wat zullen we ze missen. Wat waren ze heerlijk. Als je trouwens het
venstertje openzet, kon je douchen met een fenomenaal uitzicht op het dal. Er
staan trouwens een hele keuze aan verlorengelopen douchegels aan onze douches.
We denken dat we hier meer merken staan hebben dan in de plaatselijke Volg, het
supermarktje in Visperterminen.
Na het douchen is het tijd om onze valiezen te maken. Altijd een heel
erg zwaar werk. Daar waar thuis er alles precies in paste, krijgen we het er
hier langs geen kanten ingepropt. We vinden ook steeds kledingstukken die we
vergeten waren. Na heel wat duw- en trekwerk slagen we er uiteindelijk toch in
om die verdomde rits toe te ritsen. Lieve mama en papa, we willen ons nu al
excuseren voor het feit dat we niet alle sokken en onderbroeken terug
meebrengen naar huis. En ook sorry voor het feit dat we kledingstukken van onze
vrienden meehebben in onze valies.
We worden verwacht op het terras voor de aperitief. We klinken met z’n
allen op het tiende Knal!bergkamp. Dan worden we verrast door koning Albert en
koning Filip. Zij komen voor een bezoekje brengen op het allerlaatste
Knal!bergkamp. De begeleiding wordt één voor één bedankt. Voor hun inzet, hun
creativiteit en hun luisterend oor. Ze zijn de max. Ook onze kokjes worden in
de bloemetjes gezet. Zij zijn het uitroepteken in het Knal!bergkamp. Wat een
kokjes hebben wij. Overheerlijk zijn. Zotzalig! Tenslotte wordt ook de
kampleiding van een dankwoordje voorzien. We zijn fier op hen. Daarna wacht de
verrassing van hun leven voor Pauline en Thomas. We hebben stiekem een
Nederlandstalige Knal!bergkampversie gemaakt van Viva la vida. Ze zijn ontroerd
dat zien we. Hun traantjes kunnen ze nog net onderdrukken. Het geeft perfect
weer hoe machtig dit laatste Knal!bergkamp wel was.
Daarna is het etenstijd. We dachten echt dat we al alles gehad hebben.
Maar nu vallen onze ogen echt wel uit hun oogkassen. Voor het heem staat de
grote paellapan van Marie-Jeanne en Guido klaar. Tijd voor versgemaakte paella.
Geef toe, waar ter wereld krijgen kampers dit lekkernij te eten. En het is geen
paella zoals je in de supermarkt koopt hoor. Geen kilo rijst met hier en daar
een stukje vlees of vis… Nee hier een stevige paella met kippenbilletjes,
stukjes kip, inktvis, scampi, chorizo, rijst, erwtjes, gamba’s, uien,
paprika’s, geheime kruiden en heel veel liefde. Dit is officieel het lekkerste
wat we ooit gegeten hebben. Een hele dikke merci aan onze kokjes.
Daarna maken we ons fuifklaar. Wat zijn we op zo’n moment al
volwassen. Als volleerde pubers staan we voor de spiegel. Haartjes gellen,
puistjes uitduwen, oogjes mascararen, neusharen uittrekken, ritsen ritsen,
riemen aantrekken, oksel deodoranten, lippen stiften, teennagels lakken,
lichaam parfumen, wenkbrauwen kammen, bloesjes knopen, jurken dichtritsen,
colletjes plooien, schoenen nestelen, adem controleren, vlechtjes rekkeren, dassen
aanknopen. We twijfelen wel 16 keer over hetzelfde kleedje. Is ons gat hierin
echt niet te dik? En zouden we die staart wel of niet in ons haar doen. Passen
die schoenen wel onder mijn broek? En heb ik mijn hemd niet verkeerd
dichtgeknoopt? We checken onszelf en laten ons checken. Maar iedereen ziet er
piekfijn uit. Klaar voor de apotheose van ons tiende Knal!bergkamp. De fuif.
De fuif is nog steeds in volle glorie aan de gang. Dj Arnaud geeft
momenteel het beste van zichzelf. Arne is jarig. Daarvoor moet gezongen worden.
We kwelen het uit. Arne trakteert op chips. Zo laat nog op de avond? Moet voor
een keer kunnen. Nog een kwartiertje en dan gaat de stekker er uit. Dan zijn we
uitgezongen en uitgedanst. Of toch nog niet. Er is nog de laatste editie van de
10-minutenfuif. We staan terecht op onze strepen.
Om de avond af te ronden, luisteren we nog naar de blogspot. De
allerlaatste ooit. Daarna gaan we slapen. Voor de laatste keer in
Visperterminen. Wat hadden we het hier naar onze zin!
Dat vond de kampleiding ook. We kregen een briefje mee die we met
jullie moeten delen.
Eerst en vooral willen Pauline en Thomas ons bedanken. Want we zijn
zotzalige pubers die de wereld volop aan het verkennen zijn. We doen dit met
vallen en opstaan, met onze mindere punten, maar vooral met onze gekke eigen
manier van naar het leven te kijken. Stuk voor stuk schatten van kampers die
zich volledig gegeven hebben en die van dit tiende Knal!bergkamp een
feesteditie gemaakt hebben om U tegen te zeggen.
Ze willen ook onze ouders bedanken. Voor het vertrouwen in Knal!vzw en
om ons de kans gaven om deze unieke reis mee te maken. Bedankt lieve mama.
Bedankt lieve papa. Ondanks het feit dat we het gênant vinden, zullen we jullie
morgen bij het begroeten een dikke knuffel en een dikke zoen geven. Jullie zijn
de max.
Ook de koks willen Pauline en Thomas hartelijk bedanken. Bedankt Tonia
voor de nuttige wenken en je oprechte interesse in ons. Bedankt Jos om direct
mee te draaien in het geheel en je helemaal weg te cijferen. Bedankt Marie-Jeanne
voor je vele woordjes van steun en je schouderklopjes. Om je mama van ons kamp
te zijn. Bedankt Guido voor je bergen werk dat je hier hebt verzet. Voor je
glimlach die altijd op je gezicht staat te lezen. En dit allemaal in een
ongelofelijk sfeervol vriendschap en gezelligheid.
De begeleiding komt uiteraard ook aan de beurt. Wat zij hier gedaan
hebben voor ons is niet normaal. Petje af! Bedankt Elien voor je warme
vriendschap, om er te zijn voor ons op elk uur van de dag. Voor de vele
pijntjes die je verzorgd hebt. Je bent een crème van een begeleidster! Bedankt
Arno voor al het werk dat je zomaar doet. Om de vele uren voorbereiding. Omdat
geen enkele taak te min is voor je. Bedankt Hanne voor je luisterend oor, voor
je springlevendigheid. Voor je tips en raad. Bedankt Giles voor je brede
glimlach, je stevige knuffels en je ogen om in te verdrinken. Bedankt Emmy om
de tochten te helpen uitstippelen, om iedereen altijd en overal aan te
moedigen, voor je vrolijkheid. Bedankt Jietse voor je humor, om ons door
moeilijke momenten heen te sleuren, voor de duizend creatieve ideeën die nog in
jouw hoofd zitten. Bedankt Febe voor het werk die je ziet en doet, voor de
duizenden foto’s die een mooie herinnering zullen zijn, voor je nooit aflatende
glimlach. Bedankt Jens voor de vele mopjes, voor je enthousiasme, voor je
machtige aanmoedigingen. We hadden een topteam dit jaar. Eentje uit de duizend.
We hebben niet genoeg woorden om jullie te bedanken, maar hebben het toch
geprobeerd.
Tenslotte houdt Thomas eraan om ook Pauline uitgebreid in de
bloemetjes te zetten. Bedankt Pauline om zijn rechter-, maar ook zijn
linkerhand te zijn, om zijn geheugenkaart te zijn en om zoveel tijd in Knal!vzw
te pompen. Bedankt voor de vele uren van vergaderen en voorbereiden. Voor de
discussies en voor de creatieve ideeën. Voor het lamineren en de boodschappen.
Maar vooral om met hem te kunnen en willen samenwerken, voor je geduld en je
Knal!gevoel. Voor je warme vriendschap en steun. Je bent de allerbeste.
Na 10 jaar Knal!bergkamp valt het doek nu over het naar Zwitserland
komen. Het waren 10 onvergetelijke jaren. 10 jaren met alleen maar goede
herinneringen. 10 jaar met een gouden randje.
Wij gaan morgen na de opkuis van het heem nog naar het meer van
Genève. Het allermooiste plekje ter wereld. Een mooiere plek om een
Knal!bergkamp af te sluiten bestaat niet!
Maak je maar geen zorgen, het gaat hier zotzalig goed!
VIVA LA VIDA
woensdag 25 juli 2018
Dag 9: 25 juli - Alles geven op het zonovergoten tiende Knal!bergkamp
Het was de stem van Chris
Martin die onze deze morgen uit een diepe slaap wekte. Heel even wisten we niet
waar we waren. Dat we thuis in ons eigen bed lagen en dat het Knal!bergkamp
louter nog een herinnering was. Maar luttele seconden later beseften we dat we
weldegelijk nog steeds in Zwitserland vertoefden. Heerlijk!
Het ontbijt blijft maar
heerlijk smaken. Niet alleen voor de smaak, maar zeker en vast ook voor de
vriendschap die we hier mogen ervaren. Het samenhorigheidsgevoel, de
gezelligheid, de sfeer. Niet toevallig is het het motto van Knal! Proef van
sfeer! We zouden hier nog lang willen blijven, maar genieten van elke seconde
hier in Visperterminen.
In de voormiddag reizen we
door de wonderlijke 10 Knal!bergkampjaren. We krijgen 2 uur de tijd om 10
opdrachten tot een goed einde te brengen. Zo moeten we in het dorp 53 foto’s
zoeken. 48 van hen zijn ooit mee geweest op een Knal!bergkamp en 5 foto’s niet.
Wij moeten raden wie. Daarnaast moesten we elk het wapenschild van de dorpjes
waar Knal! ooit zijn tenten opsloeg op ons lichaam schminken, 30 memorabele
foto’s hernemen, 33 kilometer wandelen samen, 3 van ons moesten de hele tijd
aan het dansen zijn en we moesten 10 verhalen beoordelen op waar of niet waar.
We deden ons uiterste
best, maar de warmte en de net iets te krap ingeschatte tijd speelden ons
parten. Uiteindelijk konden we 7 van de 10 opdrachten tot een goed einde
brengen.
Middageten. Hiernaar
kijken we altijd uit. En we werden weer verwend. Een groentesoepje,
groenselsoepe zoals we dit in ons dialect zeggen. Daarna krijgen we
gegratineerde bloemkool, gestoofd witloof, versgemaakte pureepatatjes en…
Zwitserse tongetjes. Je leest het goed. We voelen jullie mond openvallen van
verbazing. Maar het is de volle waarheid. Het smaakt ons enorm. Thuis eten we
amper vis, maar hier krijgen we er maar niet genoeg van.
In de namiddag speelden we
het standenspel. We zijn verdeeld in koppels en proberen ons op te werken of
staande te houden in de verschillende standen. Als je pech had, was je een
clochard. Had je geluk was je van adel. Daartussen had je dan nog de burgerij
en de landbouwers.
Onze begeleiding zat
verspreid in Visperterminen. Eenmaal we hen gevonden hebben, kregen we een opdracht
voorgeschoteld. Voor elke stand aangepaste opdrachten. Die waren heel
gevarieerd. Waar blijven ze het toch allemaal halen… Zo moesten we een
tandenstoker zoeken in bloem, met 2 een tractor nabootsen, de schoenen poetsen
van de adel, een bedellied maken, zonnebloempitjes planten, en nog veel meer.
Nadat we de opdracht tot een goed einde hadden gebracht, was er nog een
addertje onder het gras. We moesten een muntstuk opgooien en vooraf beslissen
of het kop of munt zou worden. Hadden we het juist dan kregen we geld om ons op
te werken in de maatschappij. Was het fout, dan was onze opdracht alsnog niet
geslaagd.
In welke categorie je
eindigde bepaalde voor een klein deeltje het vervolg van onze dag. De adel
mocht uitgebreid douchen met warm water, muziek en een drankje. De burgerij
kreeg warm water en veel tijd. De landbouwers konden kort douchen. De clochards
daarentegen kregen buiten de tuinslang om zich te wassen. We hoeven je niet te
vertellen dat het het gezelligst was buiten.
Ook voor het eten, zagen
we duidelijke verschillen. We kregen allemaal overheerlijke pita. De adel zat
aan een rijkelijk versierde tafel en werden bediend door butler Jens. De
burgerij mocht aan de tafel zitten waar ze altijd aan zitten. De landbouwers
kregen enkel een tafel en de clochards moesten op de grond eten.
Dan was het tijd voor het
allerlaatste spel uit de Knal!bergkampgeschiedenis. Het werd de quiz ziuq. Een
spervuur van vragen werd op ons afgevuurd. Creatieve rondes over muziek,
wist-je-datjes; de-meneer-De-Bree-ronde, een proefronde en zoveel meer. We
pijnigden onze hersenen en hadden vaak ‘aha’-momenten. Uiteindelijk versloeg
het team ‘Kirsten en co’ ‘la cuisine de Visperterminen’ met één schammel
puntje.
De 10-minutenfuif brengt
veel nostalgie naar boven. Vooral bij de begeleiding. De ene eurosong for
kidshit na de andere verloren ketnetserielied passeert de revue. We gaan aardig
mee met onze begeleiders. Waar ze hun enthousiasme vandaan halen, blijft een
groot raadsel, maar ze doen het wel! Dikke merci!
Vandaag zaten we er
eindelijk ook eens iets vroeger in. Dat doet deugd. Lange dagen hier. Maar ohzo
heerlijk. We genieten echt van elke seconde. Het gaat hier ook veel te snel. De
kampleiding begint al te praten over valiezen maken. Maar dat willen we nog niet.
Helemaal nog niet. Eerst nog genieten van een laatste tocht. De allerlaatste in
de Knal!bergkampgeschiedenis. We kijken er nu al naar uit.
Tijdens het vlagjesmoment
werden Pauline en Thomas door heel wat oudgedienden, zowel begeleiders als
ex-bergkampers, in de bloemetjes gezet. Mooie woorden. Woorden die deugd doen
aant ertje! Met veel plezier ook gedaan allemaal! Proef van sfeer, weet je nog!
Maak je maar geen zorgen,
het gaat hier zotzalig goed!
VIVA LA VIDA!
dinsdag 24 juli 2018
Dag 8: Maandag 23 juli - Chillen in een wondermooie omgeving
Vandaag stond de brunch dus op het menu. Dit wil zeggen dat we zelf
mochten beslissen wanneer we kwamen ontbijten. Alleen moesten we dit doen
tussen 9 uur en 11 uur. De jongens van het eerste verdiep waren in elk geval
ruim op tijd wakker, want vanaf half negen leek het wel alsof er een kudde
olifanten was vrijgelaten op de eerste verdieping van ons Haus Tärbinu.
Op klokslag, en dat zijn we dankzij onze klokkentoren heel zeker, 9
uur stond Emile beneden aan het restaurant van Joop en Jaap. Twee knotsgekke
Nederlanders die jaren geleden beslisten om jaren geleden een hotel te openen
in Visperterminen. Niet veel later werd Emile vergezeld door nog een heel
arsenaal aan jongens. Het viel op dat vooral de jongens de vroege shift voor
hun rekening namen.
Onze brunch was gigantisch. Konden we ook denken met zo’n schitterende
kokjes. Joop en Jaap verwelkomden ons bij het binnenkomen en boden ons een
glaasje jus d’orange aan. Overheerlijk. Pas toen zagen we wat voor een uitgebreid
buffet we voorgeschoteld kregen. We kennen maar weinig hotels waar er zo’n
aanbod is. We kregen kraakverse broodjes uit de oven die we konden beleggen met
gekookte ham, gerookte ham, jonge kaas, smeerkaas, salami, hespenworst, choco,
confituur, speculoos of zelfgemaakte tonijnsalade. Guido kookte voor ons zijn
overheerlijke en zijn specialiteit. Eierkoeken. Niet zo’n taaie gevallen die je
in een plastic zak in de supermarkt kan kopen, maar overheerlijk verse gemaakte.
Jos ontfermde zich over omelet met spek. Daarnaast stonden er ook nog eens 3
verschillende soorten yoghurt uitgestald en konden we kiezen uit een ruim
assortiment aan cornflakes. Om het helemaal af te maken hadden onze koks ook
een reuzekom aan versgemaakte fruitsalade voorzien.
De zaal is ook anders geschikt dan normaal. Het ziet er ook heel erg
gezellig uit met de Zwitserse vlagjes en versiering. Niet normaal onze koks.
Nergens, maar dan ook nergens ter wereld. Dank jullie wel!
Het was een komen en gaan. Na de jongens kwamen de meisjes. Gelijk
wanneer we kwamen, er was een constante. We genoten. Van het lekkere eten. Van
de vriendschap. Van het gezelschap. Van het mooie weer. Van het fenomenale
uitzicht. Van het tiende Knal!bergkamp. Omstreeks 10u15 was iedereen al
geweest, behalve… de begeleiding. Nu verstaan we hen volledig en hebben ze
groot gelijk dat ze ervan profiteren om eens een uur of 2 langer in hun bed te
blijven. Ze doen al genoeg voor ons. Omstreeks 10u30 daalden zij ook neer in de
eetzaal en lieten zich met de nodige bravoure hun brunch smaken. Bedankt aan
Thomas en Arno om de brunch zo goed te verzorgen samen met de kokjes!
Om 12u15 werden we verwacht aan de bushalte boven. Die zou ons naar
Brig brengen. Even was er paniek omdat er maar 1 bus klaarstond, maar even
later was nummer 2 daar al. Zo’n bustrip leent zich ideaal om toch nog een
klein beetje bij te tukken. Druk hoor zo’n Knal!bergkamp… De twee vriendelijk
buschauffeurs dropten ons aan het station van Brig. We werden overvallen door
de warmte. Hier beneden is het makkelijk nog 5° warmer dan boven in
Visperterminen.
De kampleidster loodste ons samen met Elien naar zwembad Geschina.
Daarvoor liepen we door de winkelstraat. We konden het toch niet laten om al de
winkels te spotten die voor ons belangrijk zouden zijn. In ons hoofd maakten we
al een volgorde. Maar eerst gingen we heerlijk plonzen in het openlucht
zwembad. Een ontzettend mooi zwembad. De omgeving doet veel. Geef toe, hoe mooi
kan het zijn om te zwemmen in een zwembad omringd door bergen. We genieten. Het
frisse water verkoelt ons. De glijbaan triggert ons. Maar niet alleen ons. Ook
de begeleiding is steevast te vinden op de blauwe afschuif. De traditionele
foto’s horen daar uiteraard bij.
Ook de 3.8 meter springplank lijkt ons een uitdaging. Sommigen onder
ons springen ervan als ze op de laagste trede van de trappen naar het belfort
in Brugge staan. Voor weer anderen slaat de schrik dan weer om het hart wanneer
ze het hoogteverschil van boven zien. Gelukkig krijgen we geen toestanden zoals
mister Bean wel had in het bekende filmpje.
De pingpongtafel is ook in trek en we slaan naar hartenlust een
balletje naar elkaar. Ook het volleybalterrein is ons ding. Dit hele
zwemparadijs wordt omgeven door een prachtige ligweide. Gras zo groen als gras.
We nestelen ons op onze badhanddoek en laten ons mooi bruin bakken zodat de
mensen aan het thuisfront jaloers vragen naar waar we op reis geweest zijn om
toch zo bruin te zijn. Naast zonnebaden van de bovenste plank is het ook een
spel geworden om de mensen op de ligweide te spotten. Liefst die van het andere
geslacht en liefst nog eens heel erg knap ook. We lopen zo opvallend onopvallend
mogelijk voorbij om toch maar een glimp van die stoere bink of blitse meid op
te vangen. Helaas was het magertjes dit jaar.
Dan concentreerden we ons maar op misschien wel de
alleraanlokkelijkste mogelijkheid van dit zwembad. Er was een winkeltje. We
hadden het al vlug in de mot. Ons geld begon spontaan te kriebelen in onze
portefeuille. We konden haast niet wachten om aan te vallen. Ze hadden snoep,
en cola en frietjes en nog meer snoep en fanta en hamburgers en lolly’s en
ijsjes. We werden bijna knettergek van de mogelijkheden. We zijn er dan ook van
overtuigd dat de kassa lekker gerinkeld zal hebben in Schwimmbad Geschina.
Na deze stevige plons was het tijd om Brig onveilig te maken. De
kampleiding had ons wel verwittigd dat we de laatste dag nog naar Montreux
zouden gaan en dat er daar veel meer te shoppen valt dan hier. Toch zouden we
en moesten we hier iets kopen.
Brig is op zich niet zo heel erg groot. Je hebt er één
souvenirwinkeltje, een stuk of 5 kledingwinkels, een ijsjeszaak en enkele
cafeetjes met terrasjes. Maar wat nog veel belangrijker was het feit dat er en
supermarkt was. Onze voorraad snoep en chips die we van thuis meegebracht
hadden, was er inmiddels volledig doorgeraakt. Hoogtijd dus om onze proviand
weer aan te vullen met al dat lekkers. Daarnaast was het ook opvallend dat de
Nikesokken in trek waren.
De bus stond al op ons te wachten toen we om 17u15 verzamelden. We
waren er allemaal ruim op tijd. Op ons kan je rekenen. Als we afspraken maken
dan houden we er ons aan. Meestal toch…
In ons heem aangekomen staan onze kokjes alweer achter dampende
potten. Wat een kookploeg. Daarnet nog in Brig gespot en nu alweer vollebak aan
het draaien. Je moet het hen maar nadoen. Vandaag op het menu. Heerlijke
tomatenwortelsoep en daarna gyros met rijst. Onze buikjes aten we alweer rond.
’s Avonds toverde de begeleiding ons heem om naar een duister en
angstaanjagend huis. Het was tijd voor het rekkertjesspel. Het rekkertjesspel
is ondertussen uitgegroeid tot een klassieker op het Knal!bergkamp. We worden
in 8 groepen verdeeld en moeten te gek en wollige opdrachten uitvoeren in
verschillende rondes. Zo moesten we elkaar in de eerste ronde gewoon
afschieten. In de tweede ronde moesten we proberen om een kwartet te
verzamelen. Daarna moesten de VIP van de andere teams proberen uit te
schakelen. We konden voor deze opdrachten materiaal kopen om ons te beschermen
of om ons extra voordeel te geven in de aanval. We speelden alsof ons leven er
vanaf hing.
Daarna was het de tien-minuten-fuif. DJ Giles loodste ons doorheen
deze 10 fuifminuten. Het belooft een machtige fuif te worden woensdag.
Woensdag… Dat is overmorgen al. We mogen er niet aan denken. Maar wat gaat de
tijd hier snel. Veel te snel…
Iedere dag houdt het begeleidingsteam nog een vergadering als wij in
bed liggen. Om de dag te evalueren en om de volgende dag voor te bereiden.
Daarna houden ze een vlagjesmoment. Een moment waarop Pauline en Thomas iemand
van de begeleiding in de bloemetjes zet. Vandaag kreeg Elien haar Murmeltier
omdat ze 5 jaar meegaat op Knal!bergkamp. Marie-Jeanne en Guido kregen dan weer
een gouden schoen voor 10 jaar Knal!bergkamp. We willen hen via deze weg nog
eens een zotzalige proficiat wensen! Je moet het maar doen! Jullie zijn uniek.
Voor de begeleiders die deze blogspot lezen… ’t Is vandaag bal van
de kapiting, ja bal van de kapiting, bal van de kapiting, ja bal van de
kapiting!
Maak je maar geen zorgen, het gaat hier zotzalig goed!
VIVA LA VIDA!
maandag 23 juli 2018
Viva la vida vinden we een zotzalig mooi nummer, maar vandaag
weergalmde het net dat tikkeltje te vroeg over het Vispertal. 7u15. Zelfs als
het school is blijven we langer in bed liggen. Maar hier vroeg opstaan is voor
een goed doel. We moeten vroeg opstaan omdat we op tijd de kabelbaan richting
Giw moeten nemen.
Een blik door het raam laat ons schrikken. Ofwel hebben ze gisteren de
kerk van Visperterminen afgebroken ofwel hangt er een ongelofelijke mistlaag
over ons dal. Het blijkt het laatste te zijn.
Als we beneden aankomen voor het ontbijt zien we de kampleiding druk
aan het overleggen met elkaar. Voor hen liggen kaarten en foldertjes uitgespreid.
Ze laten hun blik hoopvol maar zoekend over de kaart dwalen. Het lijkt ons
beter om hen eventjes met rust te laten.
We nemen een stevig ontbijt en vinden het wolkenschouwspel dat zich
voor ons raam afspeelt prachtig. Grote wolken gaan de strijd met het dal aan en
proberen ons dal te veroveren. Ze lijken daar trouwens ook in te slagen.
Inmiddels is de kampleiding tot een conclusie gekomen. Nadat ze
uitgebreid het weerbericht op internet hebben gecheckt, de webcams hebben
bekeken en contact hebben gehad met de dame van de kabelbaan hebben ze besloten
om de tocht niet te laten doorgaan. Het zou grote zonde zijn om naar boven te
gaan om werkelijk geen steek voor ogen te zien. Bovendien staat veiligheid
boven alles! We hopen van harte dat het woensdag schitterend weer is om dan
toch de tocht naar de Blausee te ondernemen.
Uiteraard gaan we wel op tocht, maar we zullen dalafwaarts gaan
richting Hohtee. Hier in Zwitserland zijn de wandelingen uitstekend
bewegwijzerd. Bij elke splitsing staan de keuzemogelijkheden uitgebreid uitgestald.
Ook hier begint de tocht uitstekend. Het is het padje van ons heem afwandelen
en dan naar links. Na precies 50 meter komen we aan een driedelige splitsen.
Helaas geen wegwijzer te bespeuren. De tochtleiders nemen de kaart ter hand en
na een babbel met een inwoner van Visperterminen hebben ze al snel de weg
gevonden… Denken ze…
Het pad zet zich in sneltreinvaart naar beneden. Voor we het wel en
goed beseffen zijn we in Niederhäusern. Op zich niets mis mee, ware het niet
dat dit dorpje de volledig andere richting uitligt dan ons einddoel. Opnieuw
parelt het zweet op het voorhoofd van de tochtleiders, maar al snel komen ze
met een oplossing. We kunnen een heel stukje dalen, daar lunchen en dan terug
naar ons heem klimmen.
Tijdens onze tocht zagen we de hele tijd bordjes met daarop de naam
‘Wanderweg’. Plots kwam iemand van de begeleiding vragen of het nog lang duurde
voor we in ‘Wanderweg’ waren… Om wie het gaat, verklappen we niet. We kunnen
enkel verklappen dat haar naam begint met een ‘E’ en eindigt op ‘mmy’.
Even later haalde Emmy wel het beste in zich boven. Plots zagen we een
wei met een drietal schapen in. Weg concentratie en enkel nog aandacht voor
deze drie blatende beesten. Daardoor hadden we niet gezien dat er in die wei
ook een sproeier stond. Terwijl we het deurtje naar het vervolg van ons
wandelpad openden, bereikte de sproeier ons. Gevolg was dat we daar stonden als
verzopen waterkiekens. Gelukkig had Emmy haar watermeloenparaplu mee en kon ze
voor ons het poortje openhouden zonder dat er maar een spatje water op haar
terecht kwam.
Ondertussen was het helemaal opgeklaard. Het wolkenpak had plaats
gemaakt voor een zotzalig zonnetje. Hadden we het geweten… Nu hopen we nog meer
dat het woensdag stralend weer is. En nogmaals hier op het Knal!bergkamp staat
veiligheid boven alles!
Tijdens zo’n tocht kom je vanalles te weten. Zo hebben we het
uitgebreid over pareltjes en literaire meesterwerken uit de Vlaamse
muziekindustrie. En op deze manier komen we er achter dat de diepgaande tekst
niet als volgt: Ik moet zuipen!, Buurman hedde gij mij
nog niet geheurd, Doe mij maar bier,
ieder kwartier. Maar wel: Ik moet zuipen!, Buurman hedde gij mij nog niet
geheurd, Doe mij wat bier, ieder
kwartier. Jullie voelen het, een wereld van verschil…
Lunchen doen we in een zomerse wei. Rondom staan enkele bomen die voor
de nodige schaduw en de dito verfrissing zorgen. De broodjes smaken hemels. We
praten honderduit over koetjes en kalfjes. En plots zien we de begeleiding rare
moves uitvoeren. Blijkbaar probeerden ze een panoramafoto te nemen waarop ze
meer dan een keer staan. Het ziet er raar uit, maar het resultaat is machtig.
De terugtocht gaat vlotter dan verwacht. De tochtleiding kiest ervoor
om het minder steile pad te nemen, waardoor we niet op onze adem trappen.
Opvallend vroeg zijn we terug in Visperterminen.
We ruilen onze bergschoenen in voor onze sportschoenen en trekken naar
het kunstgrasveldje even verderop (eigenlijk bovenop) in Visperterminen. Er
zijn er toch enkelen die toch aardig kunnen voetballen… Moesten wij deelnemen
aan het WK dan hadden we die Fransen zeker de pan ingehakt. Want wij hebben
Noah Kompany, de sleutel van de verdediging, de man die alles op slot houdt.
Met Gregory en Gaëtan Hazard hebben wij ook een magistraal broerduo die aardig
kan ballen. In doel hebben we Emile Courtois, een keeper van wereldformaat. In
de aanval kunnen we zeker rekenen op Marie Mertens. Een Red Flame bij de Rode
Duivels. Voor de creativiteit rekenen wij op Giles Debruyne, doorsteekpassjes
vliegen in het rond. Om de rechterflank af te dweilen hebben we dan weer Matteo
Meunier. Uitstekende voorzet en 7 paar longen!
Met Mathieu Lukaku hebben we een
spits van wereldniveau. Sammy Alderweirld staat stevig zijn mannetje in de
verdediging en Bo Vertonghen is onze trotse kapitein die het beste in ons naar
boven kan halen. Tot slot heb je nog Menno Carrasco. Voorzetten, scoren,
teamspeler. Je ziet, onze toekomst is verzekerd! Met Arno Martinez staat een
ervaren coach aan de lijn die zijn sporen verdiende bij het wereldberoemde
Gent-Zeehaven. Ook wij hadden onze Jens Naingolan… Een voetballer die je beter
thuis laat als je resultaat wil halen… Je ziet, onze toekomst is verzekerd. In
2032 worden we wereldkampioen!
Terug in het heem wacht ons een aangename verrassing. Tonia en Jos
zijn toegekomen uit Italië. Ze waren daar op reis en komen nu onze kookploeg
versterken. Het eten is nu al wereldslekker, wat zal dat worden met hen er bij?
Over onze koks gesproken… Na de douches is het tijd om aan tafel te schuiven.
En alweer verbazen de koks ons. Deze keer hebben ze de barbecue buiten gezet en
staan Guido en Jos onder een stralend zonnetje te grillen. En niet zomaar
grillen… Er liggen 2 prachtige zalmen op het vuur. Het ruikt lekker, maar het
smaakt nog lekkerder… Zalm op de barbecue met een mascarponesausje. Geef toe,
dat is toch top! Daarna kunnen we ons te goed doen aan chipolata, kip en
ribbetjes. Aardappeltjes overgoten met een zuiderse kruidentuin smaken er
perfect bij. En natuurlijk hebben we ook verse groentjes: wortelen, tomaten,
veldsla, groene sla, bloemkool en knalselder. Om deze laatste te laten eten
door de meisjes hebben we een uitstekend trucje gevonden. We maken ze wijs dat
knalselder de lievelingsgroente is van Giles. Ze vallen haast in zwijm als hun
bord gevuld wordt…
De barbecue smaakt ontzettend hard. We hebben het al vaak gezegd en we
menen het nog meer dan dat we het hier typen. Maar hier op het Knal!bergkamp
hebben we echt wel de allerbeste koks.
Na ons eten houden we het rustig. We kijken gezellig in pyjama en op
ons kussen samen naar Tarzan. De film en niet de tekenfilm. We waren zo moe dat er sommigen nog voor de
intro voorbij was al lagen te slapen. Ook de begeleiding kon hun ogen niet
openhouden. Logisch ook volgens ons als je ziet hoeveel energie, hoeveel
enthousiasme, hoeveel creativiteit, hoeveel tijd ze in dit laatste
Knal!bergkamp gestoken hebben. Ze werden wel gewekt toen het doek waarop we
projecteerden op de grond viel.
We genieten intens van de laatste dagmomenten samen. Dj Emmy knalt er
op los tijdens de 10-minutenfuif. Daarna leest de kampleider het
dagboekfragment voor. Gezelligheid troef.
Morgen wordt een chilldag. Eerst staat er brunch op het menu. Daarna
gaan we zwemmen en shoppen in Brig! Geef toe, hoe zalig is dat. Nog voor ons
hoofd ons kussen raakt, liggen we al te slapen. Dromend van al dat moois dat
hier al gepasseerd is. Dromend van al het moois dat hier nog moet komen. Dat
het nog maar drie keer slapen is, dringt nog niet tot ons door. Dat willen we
nog niet aan denken.
We willen hier nog volop genieten!
Maak je maar geen zorgen, het gaat hier zotzalig goed.
VIVA LA VIDA!
zondag 22 juli 2018
Dag 6: Zaterdag 21 juli: Sprookjeshuwelijk in de bergen
We mochten deze ochtend iets langer slapen. Dat doet altijd deugd. We
hebben het ook nodig, want je verspeelt nu eenmaal ontzettend veel energie op
het drukke Knal!bergkamp.
Na ons dagdagelijks wasje en plasje kregen we tijdens ons ontbijt te
horen dat we vandaag de trouw van Arno met zijn witte prinses Hanne zouden
meemaken. Blijkbaar was het toch allemaal geen mopje gisteren en was zijn
aanzoek bloedserieus. Hoe cool is dat. Wat een machtig moment om dit te doen op
het tiende Knal!bergkamp!
Maar uiteraard zijn we de dag gestart als fiere Belgen. Zeker met het
wereldkampioenschap nog in gedachten is het niet onlogisch dat we met de hand
op ons hart de Brabançonne meekweelden.
Hanne koos Pauline en Emmy als haar getuigen. Arno liet die eer dan
weer aan Jens en Jietse. Een trouwfeest zonder bruidsmeisjes is als familie
zonder zatte Rita. Uiteraard was deze taak ideaal voor Elien en Febe. Giles
heeft blijkbaar nog gestudeerd voor weddingplanner en stage gelopen bij
ceremonie Yves en Thomas heeft ooit een jaar op retraite gezeten in een
klooster en mag zodoende een misviering houden.
In de voormiddag vierden we de vrijgezellen van onze twee
tortelduiven. We hadden stiekem verwacht dat onze begeleiding dit de avond
ervoor al zouden gedaan hebben. Maar we merkten helemaal niets. Of ze kunnen
het heel goed verbergen…
We werden in groepjes gedeeld. Jongens en meisjes uiteraard apart. Dit
hoort zo op een vrijgezellen. En tradities zijn er om in ere gehouden te
worden. We werden dus op pad gezonden met een aantal opdrachten om tot een goed
einde te brengen.
Zo moesten we snoepjes verkopen, een ruiltocht houden, zoveel mogelijk
handtekeningen verzamelen, van kleren wisselen met iemand van het andere
geslacht, voor een ei zorgen en een aantal themafoto’s maken. Ondertussen liep
de begeleiding rond door Visperterminen. Als ze erin slaagden om een foto van
ons te nemen, dan verloren we punten. Dat laatste deel van de opdracht hadden
we blijkbaar niet heel erg goed gelezen, want telkens we iemand van de
begeleiding zagen, namen we spontaan een pose aan waaraan menig fotomodellen van
kunnen leren.
We lieten het niet aan ons hart komen en speelden het speel gretig.
Ocharme die Visperterminenaren. Ze werden van alle hoeken en kanten bestookt om
mee te werken aan ons spel. We lieten auto’s spontaan stoppen en probeerden bij
iedere toerist het onderste uit de kan te halen. En het loonde ook de moeite.
We troggelden onze slachtoffers samen meer dan 60 Zwitserse Franken af. Geld
waarmee we een extraatje gaan kopen voor op de fuif of op een tocht.
Onze maagjes knorden van de honger en dan zijn Marie-Jeanne en Guido
altijd dichtbij. Ze hebben al ongelofelijke lekkere maaltijden voor ons bereid,
maar vandaag gaan ze nog dat tikkeltje verder. Bij een trouw hoort een
feestmaal vinden zij en dus zorgen onze meesterkoks voor een overheerlijk
diner. Zo eentje waarvan Jeroen Meus en Sergio Herman enkel maar kunnen dromen.
We beginnen onze trouwfeestmaaltijd met een amuse van ei en
tonijnsalade. Daarna krijgen we verse aspergesoep op ons bord. En dan komt er
een koninginnenhapje, je weet wel versgemaakte vol-au-vent in een
ovenverskoekje, tevoorschijn met ananas en kroketjes. Alweer fonkelen de ogen
van onze kampleidster als heldere sterren boven aan de nachtelijke hemel boven
Visperterminen. Trouwens heel erg opvallend hoeveel meer sterren je hier kan
bewonderen dan in België. Maar soit, we dwalen af. We eten ons te pletter. We
eten met z’n allen zo’n 630 kroketten. Ik herhaal het even 630 kroketten. Voor
diegene die deze tekst veel te snel lezen, nog een laatste herhaling: 630
kroketten.
Terwijl karweigroep 2 zich over de afwas ontfermd schreeuwen wij ons
de longen uit het lijf. De begeleiding heeft voor een karaoke gezorgd, want dat
hoort nu ook eenmaal bij een vrijgezellenfeest.
Maar daarna wordt het menens. Het wordt tijd om het huwelijksfeest van
Hanne en Arno in een definitieve plooi te leggen. Opnieuw worden we in
verschillende teams verdeeld en moeten we verschillende hoeken (speciaal voor
de begeleiding gebruiken we het woord hoeken en niet postjes) bezoeken om zo
het feest tot in de puntjes te verzorgen.
In de ene hoek maken we de menu- en naamkaarten, in een tweede hoek
herschrijven we ‘Yellow’ van Coldplay speciaal voor ons trouwpaar, in weer een
andere hoeken maakten we bloemen en een photobooth. In de keukenhoek maakten we
de allerlekkerste hapjes voor op de receptie. We moesten ook nog zorgen voor
anekdotes die de priester kon vertellen en voor een leuke quiz die we konden
gebruiken. Sommige opdrachten brachten aan het licht dat we echte vetzakken
zijn. Met de nuttige wenken van onze weddingplanner slaagden we met brio voor
al onze opdrachten.
Douchetijd. We moeten het vertellen. De douches zijn hier uitstekend.
Warm water voor iedereen! Dat hebben we in nog geen enkel ander heem gehad. We
spoelen de voorbereidingsstress van ons af. Maar beseffen nu al dat we hier een
werelddag beleven.
Na de douches begeven we ons naar het kerkplein voor het huwelijk van
Hanne en Arno. Ze zullen zo meteen letterlijk (heb je hem) voor de kerk (heb je
hem) trouwen. We stonden klaar om de suite met open armen te ontvangen. Zowel
de getuigen als de bloemenmeisjes straalden als nooit tevoren. Brede glimlach
op hun gezicht. Mooiste kleedjes uit de kast gehaald door de meisjes, proper
hemdje aangetrokken door de jongens. Maar dan was het tijd voor het moment
suprême. We zouden eindelijk het kleed van Hanne kunnen bewonderen. Wat was ze
mooi. Ze straalde nog meer dan de helderste kristal aan de kroon van de Engelse
koningin.
De priester was aardig in vorm en stak een vrolijke vaart in het hele
kerkgebeuren.
De huwelijksbeloftes van onze 2 gelukkigen waren aandoenlijk. Het
evangelieverhaal hilarisch en zo kwamen we aan het hoogtepunt van de dag. Zowel
Hanne als Arno antwoordden heel enthousiast ‘Ja’ op de vraag van de dag.
Na de huwelijksplechtigheid werden we meegetroond naar ons terras.
Daar kregen we een glaasje aangeboden. We hieven het glas op het nieuwe paar!
Santé en veel geluk met jullie wittebroodsweken. We waren zodanig onder de
indruk dat we domweg al onze hapjes vergaten.
Voor we begonnen eten was het tijd voor de getuigenspeeches. Ze waren
mooi, maar soms verstonden we ze niet helemaal. Dit komt omdat ze doorweven
zaten van de insiders. Zoals een goede getuigenspeech moet zijn dus. Wat wel
opviel was de vriendschap die van de gezichten van onze trouwers spatte!
Etenstijd. We dachten dat we alles al hadden gezien en dan wordt het
toch nog gekker. Vandaag maakten Marie-Jeanne en Guido garnaal- en
kaaskroketten. Hoe lekker is dat. En op welk kamp krijg je dit voorgeschoteld.
Juist ja, het Knal!bergkamp. Heerlijk! Merci MJ en Guido voor het eerste deel
van ons kamp zo heerlijk te koken! Jullie zijn goud waard! Niet alleen
megalekker koken, maar altijd een glimlach, een woordje van steun en een
schouderklopje! Vanaf morgen zijn jullie met 4!
Daarna was het tijd voor het avondfeest. We toverden het kerkplein om
tot een danszaal. De ene dansklassieker na de andere weergalmde door onze
boxen. We konden niet blijven stilstaan en toonden Visperterminen onze beste
dancemoves. Heerlijke afsluiter van een heerlijke dag.
Wat een topteam hebben we toch. We zien het de kampleiding vaak aan
elkaar zeggen. Hoe fantastisch en zotzalig ze wel zijn. Jietse die altijd en
overal even enthousiast over is. Jens die overal en altijd met een goede en
minder goede mop afkomt, Arno die wel energie voor 100 lijkt te hebben, Elien
die werkelijk op elk moment van de dag voor ons klaarstaat, Emmy die zo
ontzettend lief is dat ze een standbeeld verdient, Hanne die ons bemoedert
zoals we het graag hebben, Febe die overal en altijd werk ziet en dat steeds
doet met een brede glimlach, Giles die ons hier elke dag trakteert op een
vriendelijk woord en een compliment en Pauline voor wie niets te veel is en die
het kamp op haar speelse manier laat draaien!
Mama, papa, we zitten halverwege het kamp. Het gaat hier echt veel te
snel, maar we genieten van elke seconde. Bedankt dat we meemochten jullie zijn
zotzalig!
Maak je maar geen zorgen, het gaat hier zotzalig goed!
VIVA LA VIDA!
Abonneren op:
Posts (Atom)